سازمان‌ها بیشتر مطابق ” مدل اَبَرجوجه” اداره می شوند, در جایی که ارزش به کارمندان ستاره‌ای که از دیگران کارای بیشتری دارند داده می شود.
اما این چیزی نیست که تیم‌های خیلی موفق را جهت می‌دهد. مارگارت هِفرنان, یکی از سرامدهای تجارت, مشاهده می کند که این پیوستگی اجتماعی
که در هر وقفه چای خوری زمانی که یکی از اعضای گروه از دیگری تقاضای می کند ایجاد می شود- است که در جریان زمان به دست آوردهای بزرگ می انجامد.
این یک تجدید نظر رادیکال است در باره ی این که چه چیزی ما را وا می دارد تا بهترین کارمان را انجام دهیم, و رهبر بودن چه معنایی دارد.
زیرا آنچنانی که خانم هِفرنان خاطر نشان می کند: “شرکتها فکر نمی کنند. تنها آدمها انجام می دهند.”
