در واقعیت هم چنین است .مخصوصا شرکت های خصوصی و آنهم از نوع کوچک ومتوسط بیشترین فشار را بر کارکنان و کارگران خود وارد میکنند. در بسیاری از موارد چند کار را به یک نفر واگذار میکنند؛ساعات کار اجباری وضع میکنند….
اما وقتی نوبت پرداخت میرسد حداقل ها و حتی زیر حداقل پرداخت میکنند!
یکی از متخصصان میگوید :
“اولین قربانی کمبود مالی و فقر نقدینگی هر سازمانی منابع انسانی آن سازمان است.”
البته همه میدانیم که منظور جمله فوق برخی از منابع انسانی است چون مدیران و کارکنان با نفوذ از این قاعده مستثنی هستند و مزایای نجومی دریافت می کنند.
اما جمله این متخصص کاملا درست است.اولین انعکاس فقر مالی سازمان در قطع اضافه کار ،اخراج کارکنان،عدم تمدید قراردارد های موقت،تعطیلی استخر سازمان،فروش بناهای تفریحی کارکنان (اگر وجود داشته باشد! ) وخلاصه مزایا و امکانات رفاهی است.
البته قطع آموزش و کاهش هزینه های آموزش و توسعه کارکنان نیز از این قاعده مستثنی نیست. البته فقر مالی بزرگترین تهدید و خطر برای منابع انسانی است.
مساله اینجا بغرنج میشود که همه مدیران در مرحله حرف زدن و مصاحبه با یک قیافه عالمانه بزرگترین سرمایه سازمان را منابع انسانی معرفی میکنند!!اما به محض کوچکترین افت تولید یا فروش یکراست به همین سرمایه ها حمله ور میشوند!!!
دکترمیرعلی سید نقوی
دانشیار گروه مدیریت دانشگاه علامه طباطبایی