سندروم فرد بجا مانده معمولا اشاره به کارکنانی دارد که از طرح های تعدیل سازمان جان سالم بدر برده و همچنان در سازمان باقی مانده اند؛هرچند دوستان و همکاران نزدیکشان از سازمان رها شده اند.بنابراین بار روانی و استرس افراد به جا مانده هم برای خودشان مشکل آفرین خواهد بود و هم برای سازمان.
برای خودشان مشکل آفرین خواهد بود چون در غم از دست دادن دوستان همکار عزادار و ناراحت هستند؛همینطور امنیت روانی و شغلی ندارند چون شاهد تعدیل دوستانشان بوده اند و همیشه نگران هستند که آنها هم مشمول همین تعدیل ها شوند…..
افراد بجا مانده از تعدیل برای سازمان هم مشکلاتی ایجاد خواهد کرد چرا که احساس تعلق و وفاداری کارکنان بجا مانده تحت الشعاع قرار خواهد گرفت و به احتمال زیاد نگرانی و استرس بر عملکرد آنها اثر منفی خواهد گذاشت.
لذا در مباحث منابع انسانی تاکید عمده نه بر افراد رها شده از سازمان بلکه افراد بجا مانده تمرکز دارد و برای احیای روحیه و انگیزه این افراد نیاز به برنامه‌ریزی ویژه ای است.
در مورد بیماری کرونا که جامعه ما را به سرعت دستخوش نگرانی و استرس کرده هم وضع به همین منوال است در برخی از سازمان ها متاسفانه شاهد فوت همکارانی بودیم که البته آمار آنها در سازمان های مختلف متفاوت است که ضایعه نبود ناگهانی آنها ذهن همکاران را درگیر کرده است؛ غم و اندوه از دست دادن همکار از یکسو و استرس و دلهره ابتلا از سوی دیگر برای همکاران باقی مانده سنگینی میکند که اگر برای آنها فکری برنامه ریزی نشود قطعا اثر سوء برعملکرد سازمان خواهد داشت.
هر چند در این روزها تمرکز سازمان ها بر پیشگیری از کرونا و عدم ابتلای کارکنان به این بیماری است اما نباید از اقدامات پسین هم غفلت کرد لذا بهتر است هر سازمانی که کارکنانی را از دست داده و یا خواهد داد به فکر برنامه هایی برای کارکنان به جا مانده باشد…..
میرعلی سیدنقوی
دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی
@aliseyyednaghavi
